Τα Χριστούγεννα για άλλους είναι η πιο χαρούμενη περίοδος του χρόνου, για άλλους μια μελαγχολική περίοδος που περιμένουν απλώς να περάσει γρήγορα και για μερικούς (-μερικούς όπως για τον Ουρακοτάγκο της διπλανής ξαπλώστρας) μια μισητή περίοδος κατά την οποία άνετα θα καίγαν όλα τα χριστουγεννιάτικα δέντρα και θα χόρευαν πάνω στις στάχτες τους.

Σε όποια κατηγορία και αν ανήκουμε, δεν μπορούμε να αμφισβητήσουμε την κιτς χροιά των ημερών που έχουν κάτι από… καρναβάλι.

Πως να ξεχάσει κανείς τον ασπρομάλλη άγνωστο γέρο στο ΜΙΝΙΟΝ που σε έπιανε στις ζαρωμένες χερούκλες του για να βγει μια αμφιβόλου αισθητικής φωτογραφία που θα ξεφύτρωνε ακόμα και 20 χρόνια μετά κάθε τέτοια εποχή, στη βάση του πλαστικού κορμού του ελάτου, ξυπνώντας αλλόκοτες μνήμες και εξανεμίζοντας την μαγεία των εορτών;

Τέτοια «φωτογραφικά» τραύματα έχουν υποστεί πολλοί και για να ξορκίσουμε το κακό κοινοποιούμε μερικές από αυτές…